Ιστορία του κτιρίου
Χτίστηκε το 1896 για λογαριασμό εύπορου Βούλγαρου ιδιώτη. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για την φιλοξενία Βούλγαρων αξιωματούχων και μετά την απελευθέρωση της πόλης πουλήθηκε στην οικογένεια Πετρίδη στην κατοχή της οποίας παρέμεινε μέχρι το 1969. Στην συνέχεια στέγασε γραφείο μεταφορών, αποθήκη υλικών του Δήμου Θεσσαλονίκης και έπειτα αρκετούς άστεγους. Παρόλο που το κτίριο είχε κριθεί διατηρητέο ήδη από την δεκαετία του 1980 και έργο τέχνης που χρίζει προστασίας από το 1984, εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, για πολλά χρόνια. Οι βαριές χρήσεις (μεταφορική, αποθήκη) αλλά και οι άστεγοι προξένησαν μεγάλες ζημιές στο κτίριο, τόσο στον διάκοσμο όσο και στην ίδια την στατικότητά του. Το 1997, με την ευκαιρία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, εντάχθηκε σε πρόγραμμα αποκατάστασης, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τελικά, ο Δήμος Θεσσαλονίκης απεκατέστησε και ανέδειξε το κτίριο το 2014.
Αρχιτεκτονικά στοιχεία
Δείγμα εκλεκτικισμού, αποτελείται από υπόγειο, ισόγειο, όροφο και σοφίτα, της οποίας ένα μέρος είχε βοηθητικές χρήσεις λόγω του χαμηλού ύψους της. Με καμπύλα στηθαία, ανάγλυφες διακοσμήσεις και περίτεχνες ζωγραφισμένες μπορντούρες στους τοίχους του εσωτερικού. Με ξυλόγλυπτα φουρούσια, σκαλισμένες ξύλινες πόρτες και περίτεχνα πλακάκια. Στον εξωτερικό τοίχο της σοφίτας, στην πλευρά της κύριας εισόδου, αντικρίζουμε ανάγλυφη παράσταση, πιθανόν της Βουλγαρίας, δυστυχώς όχι σε καλή κατάσταση.
Φωτογραφίες: Χρύσα Φραγκούδη
thessarchitecture 